Når eit lite parti krev stans i støtta til Ukraina, vert det møtt med skuldingar om russisk påverknad. Men kven er det eigentleg som har blanda seg mest i andre land sine val og krigar? Svein Grødaland stiller spørsmål ved vestleg hykleri og meiner For Fred og Rettferd har blitt eit reelt alternativ i ei verd der Vesten er i ferd med å tapa krigen i Ukraina.
Av: Svein Grødaland.
Kva skjer når eit lite parti går ut med brask og bram og krev stans i løyvingane til krigen i Ukraina? Ine Eriksen Søreide viser til ei lang rekke valg der Russland har prøvd å påvirka resultatet. (NRK)
Det er ikkje berre Russland som driv med slikt. Også USA har vore svært aktive med slikt, mellom anna i Ukraina, og truleg også i Romania. Det er visst i orden.
Kampanjen har vore effektiv i den forstand at partiet For Fred og Rettferd er blitt lyfta fram i lyset. Nå vil dei fleste ha fått med seg at det fins eit slikt parti. Mi tru er at dette vil lyfta partiet i opponionen og gjera det til eit realistisk alternativ, ikkje minst fordi Vesten held på å tapa krigen i Ukraina.
Ukraina sin skodespelar held på å gå tom for manus. Han har ikkje lenger nokre kort å spela med. Situasjonen på bakken går i ei heilt anna retning. Likevel prøver våre europeiske leiarar å bera havre til daud hest. Det er svært uvanleg at ein tapande part i ein krig er i stand til å stilla krav når det skal forhandlast om fred.
Det er to partar som er i i stand til å stilla krav, enn så lenge. USA, som gjorde opptakten til krigen ved å rusta opp Ukraina militært lenge før krigen braut ut. Vesten rekna det som ei enkel sak å slå Russland på Ukrainsk jord. Slik har det ikkje gått. Fronten har flytt seg mot vest. Det Russland har erobra, vil verta verande russisk.
Det som er verre, er at Russland tek til å mista tillit til Vesten. Media skriv om at Russland vil gå frå avtalar om havrett, om delelinjer, om fiskeri. Trua på at Vesten er i stand til å halda avtalar, minkar.
Tillit kan rivast ned på kort tid, men tek lang tid å byggja opp att.
